Σχετικά με την υπόθεση της Τ.
Την Τ. την γνωρίσαμε κατά τύχη τον Αύγουστο του ‘16, ενώ περνούσε την ένατη μέρα της στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ. Ήταν σε άσχημη ψυχική κατάσταση και χτυπημένη από τους μπάτσους.
Η Τ. είναι μετανάστρια από την Ρωσία και ζει αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, χωρίς χαρτιά. Ωστόσο δεν έχει φίλους ή συγγενείς εδώ για να την στηρίξουν. Πριν προφυλακιστεί, εργαζόταν ως καθαρίστρια και οικιακή βοηθός σε διάφορα σπίτια ώστε να μπορεί να ζήσει και να βοηθάει ταυτόχρονα οικονομικά το τότε ανήλικο παιδί της στη Ρωσία. Η Τ. είχε μια κακοποιητική σχέση διάρκειας 5 μηνών με έναν έλληνα άντρα, ας τον πούμε Γ. Τον γνώρισε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της σε ψυχιατρική κλινική, όπου βρισκόταν λόγω έντονων καταθλιπτικών επεισοδίων. Ο Γ., που είχε ολοκληρώσει τη δική του θεραπεία, την έπεισε να διακόψει τη θεραπεία της για να φύγουν μαζί και να μείνει στο σπίτι της. Πολύ σύντομα άρχισε να της ασκεί ψυχολογική και σωματική βία και να την εκμεταλλεύεται οικονομικά. Η Τ. επανειλημμένα του έκανε ξεκάθαρο ότι θέλει να φύγει. Μία φορά μάλιστα αναγκάστηκε να απευθυνθεί στις αρχές με τη βοήθεια ενός φίλου της, καθώς η ίδια δεν έχει δικαιώματα πολίτη,ώστε να τον διώξουν οι μπάτσοι από το σπίτι της. Αυτός όμως επέστρεψε και παρέμενε με τη βία εκεί, απλώνοντας το χέρι του πάνω της σχεδόν καθημερινά.
Ένα βράδυ, όπως και πολλά άλλα, ξεκινάει ακόμα ένας βίαιος καβγάς, ο οποίος καταλήγει με την Τ. χτυπημένη και φοβισμένη. Λίγο αργότερα, ενώ η Τ. βρίσκεται στην κουζίνα και μαγειρεύει, ο Γ. έρχεται από πίσω της και την πιάνει βίαια από το λαιμό και τα μαλλιά. Εκείνη κάτω από καθεστώς φόβου προκειμένου να προστατέψει την εαυτή της, χρησιμοποίησε το μαχαίρι που κρατούσε για να απεμπλακεί από τα χέρια του, τραυματίζοντας τον με δύο μαχαιριές. Λίγο καιρό αργότερα ο Γ. πέθανε στο νοσοκομείο από επιπλοκή του τραύματος του. Η περίπτωσή της είναι μια από τις πολλές ιστορίες κακοποίησης που συνήθως δεν μαθαίνονται γιατί είναι φυσικοποιημένες, αόρατες με αποτέλεσμα να παραμένουν καλά κρυμμένες πίσω από το μύθο της παθιασμένης σχέσης και το άβατο της “προσωπικής” σφαίρας. Είναι από αυτές τις ιστορίες που βγαίνουν στη δημοσιότητα διαστρεβλωμένες, μόνο όταν το άτομο που υφίσταται την κακοποίηση αμυνθεί, τραυματίζοντας ή σκοτώνοντας τον κακοποιητή του. Μόνο που οι ιστορίες έχουν πάντα πρόσωπα, και τα πρόσωπα τη δική τους μαρτυρία. Η Τ. μας αφηγήθηκε η ίδια την ιστορία της σταδιακά, όσο αναπτύσσαμε σχέσεις χτίζοντας εμπιστοσύνη, και αποφασίσαμε να σταθούμε δίπλα της. Γιατί όμως να επιλέξουμε να ασχοληθούμε μόνο με αυτή την υπόθεση, όταν καθημερινά ξεφυτρώνουν εφάμιλλες περιπτώσεις έμφυλης, ενδοσχεσιακής και όχι μόνο κακοποίησης; Κυρίως γιατί δε θέλουμε καμία θηλυκότητα και κανένα άτομο που βάλλεται από την πατριαρχική βία να μείνει μόνη/ο της/του, σε έναν κόσμο πατριαρχικής, έμφυλης βίας, σε έναν κόσμο όπου η δικαστική γραφειοκρατία αποφασίζει ένα μέλλον εγκλεισμού, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν της την αναγκαιότητα και τις συνθήκες που φέρνουν κάποια στην θέση της έμπρακτα αμυνόμενης. Η ομάδα συστάθηκε στη βάση του κατ’ επείγοντος, από άτομα διασκορπισμένα εντός και εκτός ελλάδας. Δεν είμαστε μια συγκροτημένη πολιτική ομάδα με κοινές αναφορές, έχουμε διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές μέσα στο φεμινιστικό, στον κουήρ, στον αντιφασιστικό και στον αναρχικό χώρο. Αποτελούμαστε από cis γυναίκες και άτομα εκτός του διπόλου. Ένα από τα βασικότερα πράγματα που μας ενώνει είναι η επιθυμία να στηρίξουμε την Τ. μέχρι τέλους. Δηλαδή, να μη τελειώσει η αλληλεγγύη μας στο άκουσμα της δικαστικής απόφασης. Από την αρχή φανταζόμασταν την δημιουργία μιας μακροχρόνιας σχέσης μαζί της και μας απασχόλησε ιδιαίτερα ότι μια τέτοια σχέση προϋποθέτει μια σταθερή δομή, δέσμευση και πολιτικές διεργασίες. Η επιθυμία μας για μια δομή που θα συμπαραστέκεται οικονομικά και ηθικά σε άτομα που διώκονται επειδή αμύνθηκαν στην έμφυλη βία που δέχονταν, απαντήθηκε από την σύσταση της Φεμινιστικής Δικτύωσης για το Δικαίωμα στην Αυτοάμυνα, μια δικτύωση διάφορων ομάδων και ατόμων στην οποία συμμετέχουμε κι εμείς. Στην ειδησεογραφία των προηγούμενων ετών, μόνο για φέτος, μπορεί καμία/κανένα να δει πολλές περιπτώσεις όπου κάποιος “σκότωσε τη σύντροφο του”. Οι γυναικοκτονίες αυτές, που παρουσιάζονται πολλές φορές ως μεμονωμένα εγκλήματα πάθους ή αποτέλεσμα “τρέλας”, είναι στην πραγματικότητα οι πιο τραβηγμένες ίσως εκφάνσεις της κατά τα άλλα συστημικής και φυσικοποιημένης έμφυλης βίας. Αυτές οι γυναικοκτονίες δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου που στη βάση του συναντάμε περιστατικά καθημερινής κακοποίησης που παραμένουν αόρατα. Ένα από αυτά είναι και η περίπτωση της Τ. Η κακοποίηση της δε θα συγκινούσε κανέναν δικαστή και κανένας αστυνομικός ρεπόρτερ δε θα’γραφε πιασάρικες αράδες, κανένας μπάτσος δε θα την προστάτευε όπως και έγινε, όταν τους είχε καλέσει σε βοήθεια για να απομακρύνει τον κακοποιητή της στο παρελθόν. Η κακοποίησή της λοιπόν, δεν θα αποτελούσε γεγονός άξιο αναφοράς, αφού η βία που βίωνε η Τ., θεωρείται αναπόσπαστο κομμάτι των έμφυλων σχέσεων εν γένει. Όταν όμως μια θηλυκότητα αμυνθεί στη βία που δέχεται χτυπώντας ή σκοτώνοντας τον κακοποιητή της, τότε όχι μόνο έχουμε γεγονός, αλλά έχουμε μια “φόνισσα, μια “δολοφόνο”. Το γεγονός καθαυτό απομονώνεται από το πλαίσιο που το γεννά. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις της κοινωνίας για τις έμφυλες σχέσεις και η αντανάκλαση τους στη νομοθεσία, αφήνουν ευάλωτα τα σώματα μας– ειδικά αν δεν ανήκουν στον εθνικό κορμό – με αποτέλεσμα η αυτοάμυνα να φαντάζει μονόδρομος αλλά ταυτόχρονα να μην αναγνωρίζεται ως τέτοια από το δικαστήριο. Σχηματικά: ή κακοποιημένη, ή νεκρή, ή στη φυλακή. Στις πρόσφατες περιπτώσεις νεκρών γυναικών λόγω έμφυλης βίας, βρίσκουμε και την υπόθεση της Έλενας Τοπαλούδη, η οποία κακοποιήθηκε, βιάστηκε, υπέφερε και εν τέλει δολοφονήθηκε από τα χέρια δύο αντρών που καταπάτησαν με θανατηφόρα βία κάθε “όχι” της. Την υπόθεση της “59χρονης βουλγάρας” (όπως την αποκαλούν τα ΜΜΕ), η οποία δολοφονήθηκε με καραμπίνα από τον στρατιωτικό σύζυγό της στη μέση του δρόμου, μέρα μεσημέρι. Την υπόθεση της Αγγελικής Πέτρου δολοφονημένης από τον πατέρα της επειδή δεν ενέκρινε τη σχέση της με μετανάστη από το Αφγανιστάν. Και η λίστα δεν έχει τέλος… Η δικαιοσύνη δεν είναι ποτέ ουδέτερη, αυτό το ξέρουμε καλά. Η δικαιοσύνη είναι ταξική, ρατσιστική, σεξιστική και cis‑σεξιστική. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η φανερή αυτοάμυνα βαλλόμενων θηλυκοτήτων δεν έχει χώρο και σχετικοποιείται ως εγκληματική συμπεριφορά. Αντίθετα, σε υποθέσεις όπως της Δράμας, όπου έλληνας ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου πυροβολεί και σκοτώνει δύο Ρομά που προσπάθησαν να διαρρήξουν το μαγαζί του, αθωώνεται γιατί θεωρείται ότι έδρασε σε πλαίσιο αυτοάμυνας άλλωστε η ιδιοκτησία του έλληνα πολίτη θεωρείται ύψιστο αγαθό σε αντίθεση με τα σώματα όσων είναι ευάλωτα στην κακοποίηση. Στη περίπτωση της Zackie,οδολοφόνος ιδιοκτήτης κοσμηματοπώλης, προφασίζεται και πάλι την υπεράσπιση της περιουσίας του, η οποία είναι αρκετή και ικανή συνθήκη για τον ίδιο και την πληθώρα της κοινής γνώμης για να εγκλωβίσουν στο μαγαζί έναν φοβισμένο άνθρωπο και να τον χτυπήσουν μέχρι θανάτου. Κατά συνέπεια η υπεράσπιση της ιδιοκτησίας με κάθε τρόπο είναι δικαιολογημένη, πόσο μάλλον αν οι κλέφτες ή κατά φαντασία κλέφτες,θεωρούνται πρεζάκια, είναι μετανάστες, ρομά ή ακόμα και γκέι – τι αξία έχει η ζωή τους για τους έλληνες δικαστές και την ελληνική κοινωνία; Για τις περιπτώσεις των θηλυκοτήτων όμως που αμύνθηκαν για να προστατέψουν τον εαυτό τους, καμία δικαίωση και αναγνώριση της αυτοάμυνας δεν είναι αυτονόητη. Αναμένουμε το εφετείο της Τ. το καλοκαίρι. Πρωτόδικα έχει καταδικαστεί σε 10 χρόνια και 6 μήνες κάθειρξη για σκοπούμενη βαριά σωματική βλάβη με αποτέλεσμα το θάνατο.Στόχος μας είναι η αναγνώριση της αυτοάμυνάς της από το δικαστήριο. Στηρίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυα‑ες με όσες διώκονται γιατί αμύνθηκαν στη βία που δέχονταν.
*με τον όρο “θηλυκότητα” εννοούμε όλα τα σώματα που εντός της πατριαρχίας είτε είναι υποτιμημένα εν σχέσει με την κλίμακα της αρρενωπότητας, είτε αναγνωρίζονται κοινωνικά ως γυναικεία.
* λέμε ιδιοκτησία του έλληνα πολίτη γιατί όταν οι χρυσαυγίτες έσπαγαν μαγαζιά μεταναστών στο πογκρόμ του 2011 δεν είδαμε καμία αγωνία για το “αγαθό της ιδιοκτησίας”.
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στην Τ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου