Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συγκέντρωση στο νοσοκομείο της Νίκαιας την Πέμπτη 4/7 στις 19.00.

Το προηγούμενο Σάββατο η μετανάστρια  Γκαϊνέ Κασαρτζιάν από την Αρμενία έχασε τη ζωή της στην προσπάθεια της να διαφύγει από την αστυνομία. Η  Γκαϊνέ Κασαρτζιάν εργαζόταν ως αποκλειστική νοσοκόμα χωρίς όμως να έχει άδεια ή χαρτιά. Όταν αυτό έγινε αντιληπτό πάνω στον πανικό να διαφύγει πήδηξε από το μπαλκόνι και έχασε τη ζωή της. Με αφορμή ακόμα ένα τραγικό γεγονός της ομηρίας που βιώνουν μετανάστ@ χωρίς χαρτιά η Athens Voice έβγαλε και πάλι όλο το ρατσιστικό της βόθρο, διακωμωδωντας το γεγονός για να κάνει μικροπολιτική. Φυσικά και άλλα ΜΜΕ όπως TVXS δεν έχασαν ευκαιρία και ανέφεραν ότι επέλεξε να αυτοκτονήσει. Αποσιωπώντας τη ρουφιανιά των συναδέλφων της και τις συνέπειες που επιφέρει η σύλληψη ατόμου χωρίς χαρτιά, όπως η απέλαση.  Δεν ήταν λοιπόν επιλογή , ούτε αυτοκτονία, ούτε κάποιου είδους αστείο. Ήταν το αδιέξοδο και ο πανικός που επιφέρει η παρανομοποιημένη εργασία σε πολλές μετανάστριες και μετανάστες. Ήταν μια ακόμα δολοφονία με το χέρι του κράτους.



Στηρίζουμε το κάλεσμα της Καμία Ανοχή στο Νοσοκομείο της Νίκαιας την  Πέμπτη 4/7 στις  19.00.



Οι μετανάστριες είναι της γης οι κολασμένες
Απέναντι στ'αφεντικά είμαστε ενωμένες!

εδώ το βίντεο από την παρέμβαση της Καμία Ανοχή στα γραφεία της Athens Voice

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αφίσα- Οι καταγγελίες δεν είναι της μόδας: είναι τα μέσα διεκδίκησης της ορατότητάς μας

Αφίσα που κολλιέται στις γειτονιές της Αθήνας σχετικά με την πληθώρα καταγγελιών στον δημόσιο λόγο. fb
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μια συνοπτική αποτύπωση των λόγων αυτοδιάλυσης της γυναικείας μας ομάδας Bra-stards που θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε στο ευρύτερο ανταγωνιστικό και κυρίως στο αυτόνομο φεμινιστικό κίνημα. Οι Bra-stards ξεκίνησαν το 2012 με βασική αφορμή την άθλια συνθήκη της σύλληψης και της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών από τον τότε υπουργό υγείας, Λοβέρδο και την κυβέρνηση Παπαδήμου. Εκείνη τη περίοδο οι φεμινιστικές και queer συλλογικότητες, τουλάχιστον στην πόλη της Αθήνας, όπου και δραστηριοποιούμασταν δεν ήταν πολλές, και αντίστοιχα ο πολιτικός λόγος που αρθρωνόταν σε θέματα έμφυλης διάστασης χρειαζόταν μια περαιτέρω ανάπτυξη. Παράλληλα, η δική μας εμπειρία από μικτές συνελεύσεις όπου συμμετείχαμε και βλέπαμε την αναπαραγωγή πατριαρχικών προτύπων, τη φίμωση και απαξίωση των γυναικών και λοατκι υποκειμένων, μας ώθησε να φτιάξουμε μια άλλου τύπου διαδικασία, που να χώραγε και εμάς, τις ανάγκες και τις πολιτικές μας. Θέλαμε μια διαδικασία που θα μας ενδυνάμωνε και

Κείμενο & αφίσα με αφορμή την τροποποίηση της διάταξης περί βιασμού.

ΕΙΤΕ ΑΝ ΛΕΩ ΟΧΙ, ΕΙΤΕ ΑΝ ΣΙΩΠΩ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΕΣ ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΩ Από την 6 η Μάρτη, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε μια σειρά άρθρων στα media σχετικά με το ζήτημα του βιασμού. Συγκεκριμένα: στο πνεύμα των διαβουλεύσεων για «προοδευτική» τροποποίηση μιας σειράς διατάξεων του ποινικού κώδικα, συζητιέται μια απόπειρα αλλαγής του άρθρου 336ΠΚ για το έγκλημα του βιασμού. Ξεκινώντας συνεπώς από τη βάση του ότι είμαστε σταθερά και εξαιρετικά καχύποπτες/α κι εχθρικές/α για το πώς ο Ποινικός Κώδικας, τα δικαστήρια, τα media σκιαγραφούν και οριοθετούν την κουλτούρα του βιασμού και τις επιθέσεις στα σώματά μας, θα κάνουμε μια απόπειρα να εξηγήσουμε, τι προτείνεται, τι μας αφορά και πως μας σημαδεύουν γι’ ακόμα μια φορά. Ο νέος ορισμός που τίθεται προς διαβούλευση, ουσιαστικά μας λέει πως για να στοιχειοθετηθεί βιασμός, προυπόθεση είναι να κινδυνεύσει η ζωή και το σώμα μας, χωρίς να λαμβάνει υπόψη άλλα μέσα εξίσου απειλητικά που μπορεί αν μην εμπεριέχουν φυσική βία, αλλά εξαναγκασμό μέ