Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

tantrum σημαίνει...



Tantrum σημαίνει.
Ξέσπασμα. Συναισθηματική έκρηξη. Σημαίνει θυμό, οργή, απόγνωση.
Ουρλιαχτά &πνιγμένη φωνή.
Tantrum για όλα. Tantrum για τίποτα.
Για όσους εκεί έξω νομίζουν πως το σώμα, το μυαλό, η ψυχή, η φωνή μας τους ανήκει.
Για τις αδερφές μας που χάθηκαν.
Tantrum για όσα μας έχουν κλέψει. Tantrum για τις ίδιες μας τις εαυτές.
Tantrum για όσα έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας
κι όσα ποτέ δεν καταφέραμε να ξεστομίσουμε.
Κανείς δεν δίνει σημασία στις «τσιρίδες». Ε; Σας ενοχλούν ε; Είναι παιδιάστικε; Είναι ένα χωρίς νόημα πείσμα, ε;
Τιτλοφορείται από άλλους, από ειδικούς, από «γνώστες» σαν μία ακόμα «συναισθηματική διαταραχή». Τιτλοφορείται ως νεύρωση. Συναισθηματική υπερφόρτωση. Τιτλοφορείται σαν παρελκόμενο «της θηλυκής μας υστερίας».
Σε αυτήν την κοινωνία την πατριαρχική.
Κάθε tantrum. Κάθε έκρηξη που μένεται, που συνέβη χίλιες φορές, που δεν εκδηλώθηκε ποτέ.
Κάθε δική μας συναισθηματική οργή είναι συνείδηση. Είναι λέξεις, εικόνες στο μυαλό και στο χαρτί. Είναι τα συναισθήματα και τα βιώματα, η δική μας πολιτική. Είναι ο τρόπος να την παλέψουμε, είναι μια προσπάθεια να επικοινωνούμε όσα μας οργίζουν, προβληματίζουν, χαροποιούν. Η ενσυναίσθηση. Η φροντίδα της μίας/του ενός για την άλλη/το άλλο.
Αυτό είναι το δικό μας tantrum.
Καλή ανάγνωση.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αφίσα- Οι καταγγελίες δεν είναι της μόδας: είναι τα μέσα διεκδίκησης της ορατότητάς μας

Αφίσα που κολλιέται στις γειτονιές της Αθήνας σχετικά με την πληθώρα καταγγελιών στον δημόσιο λόγο. fb
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μια συνοπτική αποτύπωση των λόγων αυτοδιάλυσης της γυναικείας μας ομάδας Bra-stards που θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε στο ευρύτερο ανταγωνιστικό και κυρίως στο αυτόνομο φεμινιστικό κίνημα. Οι Bra-stards ξεκίνησαν το 2012 με βασική αφορμή την άθλια συνθήκη της σύλληψης και της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών από τον τότε υπουργό υγείας, Λοβέρδο και την κυβέρνηση Παπαδήμου. Εκείνη τη περίοδο οι φεμινιστικές και queer συλλογικότητες, τουλάχιστον στην πόλη της Αθήνας, όπου και δραστηριοποιούμασταν δεν ήταν πολλές, και αντίστοιχα ο πολιτικός λόγος που αρθρωνόταν σε θέματα έμφυλης διάστασης χρειαζόταν μια περαιτέρω ανάπτυξη. Παράλληλα, η δική μας εμπειρία από μικτές συνελεύσεις όπου συμμετείχαμε και βλέπαμε την αναπαραγωγή πατριαρχικών προτύπων, τη φίμωση και απαξίωση των γυναικών και λοατκι υποκειμένων, μας ώθησε να φτιάξουμε μια άλλου τύπου διαδικασία, που να χώραγε και εμάς, τις ανάγκες και τις πολιτικές μας. Θέλαμε μια διαδικασία που θα μας ενδυνάμωνε και

Κείμενο & αφίσα με αφορμή την τροποποίηση της διάταξης περί βιασμού.

ΕΙΤΕ ΑΝ ΛΕΩ ΟΧΙ, ΕΙΤΕ ΑΝ ΣΙΩΠΩ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΕΣ ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΩ Από την 6 η Μάρτη, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε μια σειρά άρθρων στα media σχετικά με το ζήτημα του βιασμού. Συγκεκριμένα: στο πνεύμα των διαβουλεύσεων για «προοδευτική» τροποποίηση μιας σειράς διατάξεων του ποινικού κώδικα, συζητιέται μια απόπειρα αλλαγής του άρθρου 336ΠΚ για το έγκλημα του βιασμού. Ξεκινώντας συνεπώς από τη βάση του ότι είμαστε σταθερά και εξαιρετικά καχύποπτες/α κι εχθρικές/α για το πώς ο Ποινικός Κώδικας, τα δικαστήρια, τα media σκιαγραφούν και οριοθετούν την κουλτούρα του βιασμού και τις επιθέσεις στα σώματά μας, θα κάνουμε μια απόπειρα να εξηγήσουμε, τι προτείνεται, τι μας αφορά και πως μας σημαδεύουν γι’ ακόμα μια φορά. Ο νέος ορισμός που τίθεται προς διαβούλευση, ουσιαστικά μας λέει πως για να στοιχειοθετηθεί βιασμός, προυπόθεση είναι να κινδυνεύσει η ζωή και το σώμα μας, χωρίς να λαμβάνει υπόψη άλλα μέσα εξίσου απειλητικά που μπορεί αν μην εμπεριέχουν φυσική βία, αλλά εξαναγκασμό μέ