Τους τελευταίους μήνες, οι πόλεις μας θυμίζουν εικόνες απο δυστοπικές σειρές. Βρισκόμαστε πλέον στη δεύτερη σεζόν, η οποία προμηνύεται πως θα είναι μακρόσυρτη για όλες και όλους μας. Αλλά ας δούμε λίγο κάποιες γνώριμες σκηνές και πως εμείς οι ίδιες τις ερμηνεύουμε.
Για όσ@ συνεχίζουν να πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά η καθημερινότητα έχει πάνω κάτω το ίδιο μοτίβο: λεωφορείο - οχτάωρο - λεωφορείο. Τα λεωφορεία που πάντα αργούν είκοσι λεπτά και είναι πάντα φίσκα από τον κόσμο. Τα λεωφορεία που κουβαλούν παραβιαστικά βλέμματα και σκηνικά που έχουμε δει, ακούσει, ζήσει. Για όσ@ από εμάς δουλεύουν μαύρα, σε ιδιαίτερα, babysitting κ.α. μετακίνηση σημαίνει να βρεις τις δικαιολογίες, τα χαρτιά και τους δρόμους για να καταφέρεις να φτάσεις χωρίς να πέσεις σε μπάτσους - γιατί σίγουρα το αφεντικό δεν ψήνεται να πληρώσει ένα ενδεχόμενο πρόστιμο. Στην περίπτωση μαλιστα που οι εργοδότες σου σε ρωτάνε αν συναναστράφηκες κανεν@ το σαββατοκυριακο, πρεπει πάντα να θυμάσαι να λες “όχι, δεν βγαίνω, φοβάμαι μην κολλήσω”, μην τυχον και σε στείλουν σπίτι σου μιας και ο ιός είναι η κατάλληλη ευκαιρία για περαιτέρω επόπτευση του ελεύθερου χρόνου σου. Όσ@ είναι σε αναστολή και ανεργία, ξεκουράζονται από τις δουλειές αλλά ξυπνούν και κοιμούνται περιμένοντας το επίδομα, ελπίζοντας να ξαναμπεί και τον άλλο μήνα. Για όσ@ ψάχνουν δουλειά το αύριο είναι ακόμα πιο θολό. Για όλ@, η δεύτερη καραντίνα ξεκίνησε με συσσωρευμένη σωματική και ψυχολογική κούραση, οξυμένο άγχος και φόβο από την οικονομική αβεβαιότητα και την έλλειψη πρόσβασης στο ήδη καταρρέον σύστημα υγείας. Στη χειρότερη θέση βέβαια βρίσκονται οι μετανάστριες, για τις οποίες η μετακίνηση στην πόλη ήταν ούτως ή άλλως πιο επικίνδυνη και τώρα με όλους τους περιορισμούς και την απειλή των προστίμων, δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμη και τις πιο βασικές τους ανάγκες.
Στη λεωφόρο όπου υπάρχει νοσοκομείο συνήθως έχει άπειρη ουρά απ’ έξω. Το ήδη ρατσιστικό και γεμάτο αποκλεισμούς ΕΣΥ έχει υποστεί και άλλες περικοπές στις παροχές που δεν αφορούν τον ιό, και συνεπώς οι συστηματικές θεραπείες γίνονται με δυσκολία, τα χειρουργεία είναι πολύ περιορισμένα, τα ραντεβού καθυστερούν. Οι ασθενείς πρέπει να κάνουν τεστ Covid πριν από οποιαδήποτε εξέταση, που σημαίνει διπλή ταλαιπωρία. Το βάρος των ελλείψεων των νοσοκομείων τόσο στην αντιμετώπιση της πανδημίας όσο και στην υπόλοιπη λειτουργία τους καλείται να καλύψει το μη επαρκές αριθμητικά υγειονομικό προσωπικό, δουλεύοντας υπερεντατικοποιημένα, με υπερεφημέρευση και ελλιπή μέτρα προστασίας.
Όταν νυχτώνει ο κόσμος έξω μειώνεται και αυτό κάνει την πόλη ακόμη πιο αφιλόξενη για εμάς. Τα στενά είναι πιο σκοτεινά και γεμάτα μπάτσους που, όλο αυτό το διάστημα, έχουν επανειλημμένα κάνει παράνομους σωματικούς ελέγχους, παραβιαστικά σχόλια, ακόμη και προσαγωγές και συλλήψεις στη βάση του φεις κοντρολ. Η εξουσία που ούτως η άλλως διαθέτουν οι μπάτσοι, αυτή την περίοδο έχει μεγεθυνθεί, καθιστώντας τους ως βασικούς εκπροσώπους της υγειονομικής διαχείρισης, τουλάχιστον στον δημόσιο χώρο. Βέβαια τα υποκείμενα που κατά βάση στοχεύει και ποινικοποιεί η αστυνόμευση, είναι άνθρωποι που και προ κόβιντ ήταν εύκολοι στόχοι, όπως μετανάστριεςες, νέοι-ες, εργάτριες-ες.
Περασμένες εννιά λοιπόν, στο δρόμο κυκλοφορούν μόνο όσ@ δουλεύουν για να καλύψουν τις ανάγκες μιας πόλης που πεινάει και, κυρίως πλήττει, κάποι@ για μια γρήγορη βόλτα “μετακίνηση 6” με κάποιο ζωάκι και κάποι@ από εμάς που περπατάμε με λίγο πιο γρήγορη αναπνοή να πάμε να βρούμε τις φίλες. Αυτό το διάστημα που οι πολιτικές διαδικασίες βγαίνουν με το σταγονόμετρο, οι κοινωνικές μας σχέσεις είναι αυτές που μας κρατάνε όρθιες για να συζητάμε και να αναλύουμε τι μας συμβαίνει , να φροντίσουμε το ένα το άλλο, να αγκαλιαστούμε και να αγγιχτούμε για να την παλεύουμε σε αυτή τη συνθήκη.
το σπίτι, η κακοποίηση και η ψυχική μας υγεία
Στον ιδιωτικό χώρο, δηλαδή στο σπίτι και η παραμονή ε .αυτόν, ιδιαίτερα για κοινωνικές ομάδες που αντιμετώπιζαν ήδη καταπιέσεις και αποκλεισμούς, καθίσταται αβάσταχτο. Δηλαδή, για κάποια/κάποιο που αναγκάζεται να μείνει και να μοιραστεί όλες αυτές τις ατελείωτες μέρες και ώρες σε ένα διαμέρισμα με τον σύντροφο/σύζυγο/γονιό κακοποιητή, η συνθήκη του εγκλεισμού δεν παρέχει και πολλά διέξοδα. Πολλές γυναίκες ή άτομα, παιδιά που κακοποιούνται λεκτικά ή σωματικά εντός της οικίας πλέον γίνεται πιο δύσκολο να μιλήσουν για αυτό, να το επικοινωνήσουν σε κάποιο άτομο, να ζητήσουν ή να δεχθούν βοήθεια. Τρανταχτό παράδειγμα, εν μέσω του 1ου κύματος και μέχρι τώρα οι κακοποιήσεις γυναικών και οι γυναικοκτονίες, συνεχίζονται, εντείνονται και αποσιωπώνται. Επίσης, η ψυχική υγεία αυτό το διάστημα, έχει στοιχίσει με διαφορετικό τρόπο σε όλ@ μας. Ο εγκλεισμός σ’ ένα σπίτι, με την τηλεργασία που τον συνοδεύει, τα προβλήματα της κακοποίησης εντός οικογενειακό περιβάλλοντος, αλλά ακόμη και η απλή καθημερινή τριβή με συγκεκριμένα άτομα, μας έχει φέρει στα ψυχικά μας όρια. Σε συνδυασμό με την έλλειψη κοινωνικότητας και την αυξανόμενη αστάθεια που όλα βιώνουμε κοινωνικά και εργασιακά, μας τρομάζει το τι θα αφήσει πάνω μας αυτή η συγκυρία, όταν και όποτε τελειώσει.