ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ: ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ
Ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές, η αλήθεια είναι. Η καθημερινότητα μας έχει αλλάξει εντελώς κι εμείς δεν βολτάρουμε πια άσκοπα, δεν πάμε δουλειά ή δουλεύουμε μέρα νύχτα μέσα από ένα δωμάτιο, δεν μπορούμε να βρεθούμε στον δρόμο όπως πριν. Κράτος και μπάτσοι επιβάλλουν το νόμο και την τάξη στο όνομα του αόρατου εχθρού που τον ονομάζουν κορωναϊό. Και βαφτίζεται εχθρός, γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορεί να κηρυχθεί και ο πόλεμος. Αφού είμαστε σε πόλεμο, δικαιολογούνται τα πάντα, δικαιολογείται η άνευ όρων καταπάτηση όλων των δικαιωμάτων μας, δικαιολογείται η βία και η αυθαιρεσία πάνω στα σώματα όσων κυκλοφορούν.
Μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό και τη διασπορά του φόβου, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει και να προστατέψουμε και να φροντίσουμε η μία το άλλο. Συνειδητοποιούμε για άλλη μία φορά, ότι είμαστε εμείς, τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, αυτά που κινδυνεύουν, είμαστε αυτ@ που αποκλείονται από την πρόσβαση στην υγεία και η όποια κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα περάσει πάνω από τα σώματά μας. Χρόνια τώρα η δημόσια υγεία είναι υποβαθμισμένη και για όσα είμαστε ανασφάλιστα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Για μας και για πολλά άλλ@ δεν έχει αρκετά κρεβάτια, ούτε γιατρούς το δημόσιο νοσοκομείο που μπορούμε να απευθυνθούμε, ούτε επαρκούν τα τεστ του ΕΟΔΥ για τους απλούς πολίτες κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων- ακόμα και αν ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες όπως οροθετικ@, καρκινοπαθείς, με αυτοάνοσα νοσήματα κτλ.- και με περίσσιο κυνισμό μας συμβουλεύουν τηλεφωνικά να μη μπούμε καν στον κόπο να πάμε στα νοσοκομεία (βλ. 41χρονη μητέρα από την Καστοριά). Γενικά λεφτά για τη στήριξη της δημόσιας υγείας στην παρούσα φάση δεν υπάρχουν, ποτέ δεν υπήρχαν άλλωστε, μόνο κάποια εκατομμύρια διαθέσιμα για τα ΜΜΕ, άλλα τόσα για τα ιδιωτικά νοσοκομεία και τις εταιρείες-φαντάσματα ψηφιακής προώθησης της ανύπαρκτης δράσης της υπ. Παιδείας, των οποίων η στήριξη θεωρείται επιτακτική ανάγκη εν μέσω πανδημίας από το κεφάλαιο και το κράτος.
Στα δημόσια νοσοκομεία το ιατρικό,νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό καθώς και το προσωπικό των φροντιστ(ρι)ών, αποκλειστικών και καθαριστ(ρι)ών καλείται να δουλέψει υπερεντατικά χωρίς καν επαρκή και κατάλληλα μέσα προστασίας. Άπειρες ώρες εργασίας και εξοντωτικές εφημερίες. Ταυτόχρονα ειδικευόμενοι γιατροί και φοιτητ@ ιατρικής και νοσηλευτικής καλούνται εθελοντικά να συμβάλλουν στις αποδεκατισμένες ΜΕΘ και στη διαχείριση σοβαρών περιστατικών χωρίς τις απαραίτητες κατευθύνσεις, μάσκες, ειδικές στολές. Αναγκαστικά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και το κράτος τους καλεί να αυτοθυσιαστούν για να ξεπλύνουν τα εκατομμύρια που δίνει η κυβέρνηση στα ιδιωτικά νοσοκομεία με πρόσχημα τον κορωναϊο. Πολλ@ μάλιστα γιατρ@ αναγκάζονται να αγοράσουν με δικά τους χρήματα τις στολές και τις μάσκες που χρειάζονται για να προστατευθούν. Στις 7/4 οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία προέβησαν σε δράσεις πανελλαδικά ζητώντας την στήριξη και την αλληλεγγύη μας και προσπαθώντας να ανοίξουν τον αγώνα τους για τις συνθήκες εργασίας τους και τη γενικότερη διάλυση της δημόσιας υγείας. Σε κάποιες περιπτώσεις η αστυνομία προσπάθησε να καταστείλει τις κινητοποιήσεις γράφοντας πρόστιμα σε αλληλέγγυο κόσμο που κατεφθανε στα νοσοκομεία/κέντρα υγείας, ενώ τα ΜΜΕ όσες φορές έδωσαν συνεντεύξεις τύπου επέλεξαν να μην τις προβάλλουν γιατί δεν συμφωνούσαν με τα όσα διατείνεται η κυβέρνηση.
Σε αυτή τη φάση, το βάρος για κάποι@ από μας είναι μεγαλύτερο. Άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, και ιδίως αυτά που υποβάλλονται συστηματικά σε θεραπείες, βλέπουν την πρόσβασή τους σε αυτές να δυσχεραίνεται, ενώ ταυτόχρονα φέρουν περισσότερες ευθύνες να προστατέψουν τ@ εαυτ@ τ@, βιώνοντας μεγαλύτερη ψυχολογική επιβάρυνση. Το ίδιο ισχύει και για άτομα που βρίσκονταν ανέκαθεν στο περιθώριο του συστήματος υγείας και υφίστανται το ρατσισμό και τη γραφειοκρατία του, όπως trans υποκείμενα και οροθετικ@. Μετανάστριες/ες και έγκλειστ@ φυλακών αποκλείονται ακόμα και από την παροχή πρώτων βοηθειών, δεν προσμετρώνται καν σα θύματα. Για αυτ@ δεν ισχύει το μένουμε σπίτι, δεν ισχύουν τα μέτρα υγιεινής και προστασίας. Χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες βρίσκονται κλεισμέν@ και περιφρουρημέν@ στα καμπς χωρίς νερό και είδη υγιεινής, δίχως τεστ και περίθαλψη, σε μια διαδικασία συνεχούς υποτίμησης τους που κάποιες φορές φτάνει στα όρια της εξόντωσης. Για όσα βρίσκονται στις (υπερπλήρεις) φυλακές δεν υπάρχει κανένα μέτρο για την προστασία τους, πέρα από την απαγόρευση επισκεπτηρίων και τη διακοπή μεταγωγών. Αποκορύφωμα της μέχρι τώρα απάνθρωπης πολιτικής ήταν το πρωί της Πέμπτης 9/4 μία ακόμα φυλακισμένη να χάσει τη ζωή της στις φυλακές της Θήβας επειδή αντί να μεταφερθεί άμεσα σε νοσοκομείο λόγω αδιαθεσίας της δόθηκε απλά ντεπόν. Την ίδια στιγμή, σε μια προσπάθεια να δείξει πρόσωπο πρόνοιας, ο δήμος Αθηνών, μοίρασε τρόφιμα σε trans άτομα, έπειτα από έκκληση του ΣΥΔ. Παράλληλα βέβαια, δίνει τη δικαιοδοσία σε μπάτσους να εξασκούν τον υπερβάλλοντα ζήλο τους κόβοντας πρόστιμα σε άστεγους, γιατί δεν τηρούν τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας (!). Επίσης, όπως μάθαμε από καταγγελία της γυναικείας ομάδας Καμία Ανοχή, δεν δέχεται άλλες γυναίκες στον ξενώνα φιλοξενίας για τις επιζώσες από ενδοοικογενειακή βία, με το πρόσχημα να μην κολλήσουν αυτές που μένουν ήδη, και σε απάντηση στις εκκλήσεις για εύρεση νέων τέτοιων χώρων απαντά με το να μεταφέρονται σε υπνωτήρια αστέγων, χωρίς καμία ψυχολογική υποστήριξη, χωρίς προστασία από τον κακοποιητή τους, και για το ενδεχόμενο να κολλήσουν οι άστεγοι που διαμένουν ήδη εκεί ούτε λόγος. Βλέπουμε πάλι δηλαδή ποιοί έχουν προτεραιότητα στην προστασία, ποιοί είναι αναλώσιμοι στα μάτια του κράτους, ποιοί έχουν ξεχωριστό νούμερο στις ειδήσεις ως προς τα κρούσματα από τους υπόλοιπους.
Κάθε μέρα τα ΜΜΕ, κάνοντας για άλλη μια φορά σωστά τη δουλειά τους, μας βομβαρδίζουν με φόβο και σπεύδουν με κάθε αφορμή να μας υπενθυμίζουν την ατομική μας ευθύνη για τη διαχείριση της νόσου. Στοχοποιούν ηλικιωμένα άτομα και γενικά τους “ανεύθυνους” που κυκλοφορούν έξω, ως υπαίτιους για την εξάπλωση του “εχθρού”, προσπαθώντας να εγκαθιδρύσουν μια λογική κοινωνικού κανιβαλισμού και να αποκρύψουν τους πραγματικούς υπαίτιους για την τραγική κατάσταση του συστήματος υγείας. Τα πολύ αυστηρά περιοριστικά μέτρα που έχουν επιβληθεί, άλλωστε, συνδυαστικά με τις αυθαιρεσίες των μπάτσων, έχουν σαν έμμεσο αλλά σαφή στόχο να επιτεθούν στις κοινωνικές μας σχέσεις, να εμποδίσουν την προσπάθεια που κάνουμε για να βλέπουμε και να στηρίζουμε η μία το άλλο. Όσ@ μένουν μόν@, όσ@ μένουν μακριά από τ@ φίλ@ τους, όσ@ μένουν στους γονείς τους και ασφυκτιούν, όσ@ δεν είναι στην αγκαλιά κάποιας ετεροκανονικής οικογένειας, πρέπει να μείνουν καθηλωμέν@ σπίτι εκτός αν θέλουν να καταναλώσουν ή να ασκηθούν. Να μείνουν σπίτι να αντιμετωπίσουν μόν@ όλες τις συνέπειες του εγκλεισμού: ψυχικές, συναισθηματικές, οικονομικές. Να δεχτούν να σταματήσει πλήρως η ζωή τ@, επειδή το αποφάσισαν κάποιοι που ούτε στο ελάχιστο δε νοιάζονται, φυσικά, για τον αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε.
Να ζήσουμε όμως πώς;
Χιλιάδες από εμάς απολύονται, οι μισθοί μας μειώνονται, άλλ@ δουλεύουμε ανασφάλιστ@ οπότε δε δικαιούμαστε ούτε καν το επίδομα των 800 ευρώ, άλλ@ όπως κούριερ, εργάτ@ σε σούπερ μάρκετ, καφέ, βιομηχανία, κλπ αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε για δουλειά χωρίς τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας και τους ρυθμούς εργασίας να πολλαπλασιάζονται αφού πελάτες κι αφεντικά έχουν απαιτήσεις "έκτακτης ανάγκης". Άλλ@ δουλεύουμε από το σπίτι άμισθα σχεδόν γιατί τα αφεντικά έχουν απώλειες, αυτά τα αφεντικά που ποτέ δε μοιράστηκαν τα κέρδη τους με μας αλλά μας καλούν τώρα να βάλουμε πλάτη στην κρίση. Υπάρχουν πάντα και αυτές οι αόρατες εργάτριες στον κλάδο του σεξ ή της αποκλειστικής φροντίδας στο σπίτι ή στο νοσοκομείο ηλικιωμένων κτλ που πλήττονται άμεσα, δεν αναγνωρίζεται συχνά ως νόμιμη η εργασία τους και δεν προβλέπεται καμία οικονομική στήριξή τους. Όσ@ πάλι από μας καταφέρουμε να πάρουμε τα πενιχρά επιδόματα των 800 ευρώ δε θα μας φτάσουν καν να πληρώσουμε νοίκι, ρεύμα, νερό για τους επόμενους άγνωστο πόσους μήνες. Ξέρουμε και το νιώθουμε πιο βαθιά από ποτέ, ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγωνιστούμε μαζί.
Μας συμβουλεύουν λοιπόν να μείνουμε σπίτι για την ασφάλειά μας
Μας καλούν να μείνουμε σπίτι κλεισμέν@ και να μη βγάλουμε άχνα, για το δημόσιο πάντα καλό. Να μείνουμε σπίτι και να ξεσπάσουν στα σώματα μας, οι πιο συνήθεις κακοποιητές μας, ο πατέρας, ο σύζυγος, ο σύντροφος, όσοι “δε μπορούν να δεχτούν την ανεργία, τον εγκλεισμό, το φόβο” σύμφωνα με τις γνωστές δικαιολογίες που χρησιμοποιούνται άλλη μια φορά για να ξεπλύνουν την ενδοοικογενειακή βία. Αλλά εμείς ξέρουμε ότι κανείς εκεί έξω δεν θα φροντίσει για την ασφάλεια μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η γυναίκα που κακοποιήθηκε από το σύντροφό της πρώτες μέρες της καραντίνας και κατέφυγε σε ΑΤ για να το καταγγείλει μαζί με γειτόνισσες/@ που μπήκαν στη μέση για να την προστατέψουν και κακοποιήθηκαν και αυτές/@. Οι μπάτσοι τ@ ενημέρωσαν ότι για λόγους ασφάλειας δε μπορούν να μπουν στο τμήμα, δε γίνονται μηνύσεις και άλλα τέτοια υπεύθυνα και την προέτρεψαν να πάρει διαζύγιο στέλνοντάς τη σπίτι με τον κακοποιητή της.
Τα περιστατικά έμφυλης βίας και οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται και εντείνονται εν μέσω καραντίνας παγκοσμίως. Τα πρωτοσέλιδα αφήνουν για λίγο την καραμέλα της γυναικοκτονίας λόγω πάθους και υπέρμετρης αγάπης και πιάνουν την καραμέλα της καραντίνας. Ο τύπος που δεν άντεξε τη γκρίνια της και αναγκάστηκε να τη σκοτώσει. Για άλλη μια φορά φταίμε εμείς. Για άλλη μια φορά όλοι αυτοί οι λεβέντες μένουν στο απυρόβλητο, δικαιολογούνται. Δε φταίει η πατριαρχία, τώρα φταίει η καραντίνα και η ύπαρξή μας συνολικά. Άλλωστε βλέπετε οι σις στρέιτ άντρες δε μπορούν να μείνουν κλεισμένοι στο σπίτι και να αντέξουν. Ενώ οι γυναίκες με τόσους αιώνες εγκλεισμού θα πρεπε να αντέχουν. Και στα πλαίσια της καραντίνας να επιφορτίζονται με τη φροντίδα των παιδιών που είναι όλη μέρα σπίτι, την ψυχολογική υποστήριξη της οικογένειας τους, και την περίθαλψη όποιου μέλους της ενδεχομένως νοσήσει, γιατί αν όχι αυτές, ποιος; Να ανταπεξέρχονται, δηλαδή, στην εντατικοποίηση των ήδη επιβεβλημένων λόγω του φύλου τους καθηκόντων. Όσο για τους άντρες, υπονοείται πως κατά βάθος αυτό θέλουμε, να τους έχουμε μέσα στο σπίτι και να τους ελέγχουμε, γιατί άλλη ζωή και επιθυμίες δεν έχουμε. Θέλουμε να τους έχουμε πάνω από τα κεφάλια μας να μας καταπιέζουν, να μας ελέγχουν και να εξουσιάζουν τα σώματά μας.
Μας καλούν να μείνουμε σπίτι με όσους ασκούν βία σωματική ή και λεκτική πάνω μας, επειδή δεν τους αρέσει η σεξουαλικότητά μας, η επιτέλεσή μας, όσα έχουμε εμείς επιλέξει για τα σώματά μας. Μένοντας χωρίς δουλειά για άγνωστο χρονικό διάστημα μας ωθούν να επιστρέψουμε σε αυτά τα τοξικά σπίτια των γονιών μας εκεί που κάποι@ μπορεί να μεγαλώσαμε μέσα σε κακοποιητικό περιβάλλον.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΓΙΑ ΟΛ@ ΜΑΣ ΑΣΦΑΛΗΣ ΧΩΡΟΣ.
ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ, ΦΤΑΙΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ.
ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ
ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ Η ΜΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ.
Τηλεφωνική βοήθεια και συμβουλές σε γυναίκες θύματα βίας || Γραμμή SOS της Γενικής Γραμματείας Ισότητας: 15900.
Γραμμή Βοήθειας για την Κατάθλιψη: 1034
Γραμμή SOS Αιγινητείου: 210-7222333
Αυτοοργανωμένο εγχείρημα κουήρ ατόμων στην Αθήνα για προσφορά ή παροχή βοήθειας
queer solidarity
Για οσ@ δεν μπορούν να καλέσουν βοήθεια από τα σπίτια τους ή να απευθυνθούν άμεσα σε κάποιο φορέα, μπορούν να επισκεφθούν το φαρμακείο της γειτονιάς τους λέγοντας τον κωδικό “μάσκα 19”. Το προσωπικό τότε κρατάει τα στοιχεία του θύματος και οφείλει να καλέσει σχετικές υπηρεσίες πρόνοιας για την προστασία του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου