Παρέμβαση στις στάσεις για 8η Μάρτη

8^η Μάρτη στο 2019; Ημέρα της γυναίκας, τι? 

Η μέρα που μας γιορτάζει η google! H μέρα που «μοιράζουν»  λουλούδια στη δουλειά, που ακούμε «αμήχανα» χρόνια πολλά στο δρόμο, που τα μαγαζιά κάνουν ladies night και μας αφιερώνουν εκπτώσεις για καλλυντικά κι αρώματα, που οι άντρες μας κάνουν δώρο εσώρουχα και μπορεί να πλύνουν και κανα πιάτο. Ή αλλιώς μια σουρεάλ ημέρα στην πατριαρχική και καπιταλιστική καθημερινότητα.

Σήμερα δεν γουστάρουμε λουλούδια,δωράκια κι ό,τι λογής συμπεριφορές καλής θελήσεως από κανέναν. Για εμάς η πατριαρχία  είναι μια καθημερινή εμπειρία σε κάθε κοινωνικό πεδίο που βρισκόμαστε. Απ' το δρόμο, στο σπίτι, στη σχολή, στο λεωφορείο και στη δουλειά μας, δεχόμαστε τη σεξιστική βία σε κάθε της έκφανση: λεκτική, σεξουαλική, σωματική, ψυχική.  Στις κουζίνες και στα πλυντήρια βλέπουμε τις μάνες μας να καταναλώνουν τον ελεύθερο τους χρόνο μετά τη δουλειά και ξέρουμε ότι  κάποια στιγμή  θα ρθει και η σειρά μας. Στους εργασιακούς μας χώρους  ερχόμαστε αντιμέτωπες με σεξιστικά σχόλια ανωτέρων και συμβάσεις καταργούν το δικαίωμα σε μητρότητα και εργασία. Στα σύνορα βλέπουμε μετανάστριες να δολοφονούνται και δεν κουνιέται φύλλο. Ο κατάλογος είναι μακρύς και δεν περιμέναμε την 8η Μάρτη για να τον φέρουμε στη μνήμη μας.

Οι δικές μας γιορτές δεν έχουν να κάνουν να κάνουν με την εμπορευματοποίηση των αγώνων μας, και ούτε είναι μικρές επετειακές στιγμές. Για εμάς οι καθημερινές μας γιορτές είναι, όταν μας παρενοχλεί κάποιος στο λεωφορείο και ενώνονται τα βλέμματα μας με τη διπλανή, όταν στους εργασιακούς μας χώρους οι συναδέλφισσες μας, μας στηρίζουν απέναντι στα αφεντικά, επειδή ζητήσαμε τα αυτονόητα, όταν στις οικογενειακές γιορτές δεν κρύβουμε την σεξουαλικότητα μας. Όταν, όταν, όταν...

Γιορτάζουμε τις μικρές μας νίκες σήμερα και κάθε μέρα, μέχρι η πατριαρχία και ο καπιταλισμός να αποτελούν καθεστώτα που ανήκουν στο παρελθόν που τα πραγματεύονται βιβλία της ιστορίας, που θα τα έχουμε γράψει εμείς.

Σήμερα και κάθε μέρα βγαίνουμε εκεί έξω η μια δίπλα στο άλλο, χτίζουμε ενδυναμωτικές σχέσεις και κοινότητες στη βάση των έμφυλων καταπιέσεων μας, απέναντι σε όποιον προσπαθεί να μας πειθαρχήσει, απ΄τον πατέρα μας, τον γκόμενο μας, το αφεντικό μας μέχρι και το κράτος .

Καμία/Κανένα μόνη-ο της/του.

*Στηρίζουμε τα σημερινά καλέσματα, στη 13:00 και στις 18:00 στην πλατεία Κλαυθμώνος γιατί θεωρούμε πως 365 μέρες τον χρόνο δεν φτάνουν για να κατεβαίνουμε στον δρόμο και να διεκδικούμε ισότητα για τα σώματα μας. Παράλληλα, επιλέξαμε σήμερα το πρωί μια μικρή προπαγανδιστική δράση στο κέντρο της Αθήνας, σε στάσεις λεωφορείων. Θέλαμε να υπενθυμίσουμε, με έναν άμεσο τρόπο, ποια είναι η θέση μας στην ελληνική κοινωνία, καθώς και ότι δεν μένουμε άπραγες όσο έχουμε η μια το άλλο.