Αναδημοσιεύουμε το
κείμενο-κάλεσμα στην απεργιακή κινητοποίηση της 8/3 στις 13.30 & στις 18.00 στην πλατεία Κλαυθμώνος των: ΚΑΜΙΑ
ΑΝΟΧΗ – SABBAT- JUSTICE 4 ZAK/ZACKIE – ENΩΣΗ ΑΦΡΙΚΑΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
ΑΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΤΕ ΝΑ
(ΑΝΑ)ΠΑΡΑΓΕΤΕ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ
Σώματα χωρίς σημασία, ζωές
ανάξιες να βιωθούν, πεδίο εκμετάλλευσης και καταπίεσης για την πατριαρχία και
τον καπιταλισμό, μια σκληρή βιοπολιτική της εξουσίας από την οποία επωφελούνται
καθημερινά μικρά και μεγάλα αφεντικά:
Τα σώματα αυτά είναι τα σώματα μας.
Τα σώματα των θηλυκοτήτων, των γυναικών, των τρανς υποκειμένων, των ΛΟΑΤΚΙΑ+,
των μεταναστριών, των αναπήρων, των προσφυγισσών, των σεξεργατ(ρι)ών. Αυτά
είναι τα σώματα που βρίσκονται σε διαρκή κίνδυνο. Απειλούνται, κακοποιούνται,
βιάζονται, δολοφονούνται. Μόνο φέτος θρηνούμε την Ελένη από τη Ρόδο, το
Ζακ/Zackie, την Αγγελική στην Κέρκυρα, τις τρεις προσφύγισσες στον Έβρο (θα
μάθουμε άραγε ποτέ τα ονόματά τους;) μια 32 χρονη μητέρα πριν λίγες μέρες στη
Σητεία, την Έλλη και τη Μαρία στα Λεχενά. Κοινό στοιχείο όλων αυτών: ήταν
θηλυκότητες. Και αυτές είναι μόνο οι περιπτώσεις που γνωρίζουμε.
Καθημερινά στην αγία ελληνική
οικογένεια οι θηλυκότητες υφίστανται ψυχολογική και σωματική βία, ενώ η τοξική
αρρενωπότητα κανονικοποιείται και επικροτείται. Τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ καθημερινά
αντιμετωπίζουν τρανσφοβία και ομοφοβία στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά (όταν
βρίσκουν), στις παρέες, στα media, στο διαδίκτυο, και επομένως στοχοποιούνται,
περιθωριοποιούνται και αποκλείονται.
Στα κρατητήρια/κολαστήρια των
αστυνομικών τμημάτων καθημερινά διαπομπεύονται, βιάζονται, δολοφονούνται τρανς
υποκείμενα, σεξεργάτ(ρι)ες, τοξικοεξαρτημένα άτομα και μετανάστ(ρι)ες. Στα
προσφυγικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι μετανάστριες και οι προσφύγισσες που
έχουν καταφέρει να φτάσουν μέχρι εκεί, αντιμετωπίζουν καθημερινά-μεταξύ όλων
των άλλων- και τον κίνδυνο της έμφυλης βίας. Οι ανάπηρες θηλυκότητες πέρα από
τον εξευτελισμό, την υποτίμηση της ύπαρξής τους και πολλές φορές την ιδρυματική
βία, βιώνουν και την έμφυλη καταπίεση.
Μωρομάνες παραμένουν φυλακισμένες
(παρά τις –έστω- περιορισμένες επιλογές που δίνει ο νόμος, π.χ. βραχιολάκι) ,
αναγκάζονται να ζήσουν έγκλειστες και να αναθρέψουν εκεί τα μωρά τους, υπό τις
άθλιες συνθήκες των φυλακών, τις οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις θα
αντικαταστήσουν τα εξίσου απάνθρωπα ιδρύματα, όπως αυτό που μεταφέρθηκε
πρόσφατα η 3χρονη Ελένη-Ταξιαρχούλα. Στα διπλανά κελιά, γυναίκες φυλακισμένες,
καταδικασμένες σε δέκα χρόνια κάθειρξη, επειδή αμύνθηκαν για να προστατεύσουν
τις εαυτές τους από τους -εντός και εκτός του σπιτιού τους- κακοποιητές.
Στους χώρους δουλειάς τα αφεντικά
ασκούν την κυριαρχία τους στα σώματα μας. Προσβάλλουν, παρενοχλούν σεξουαλικά,
παραβιάζουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Δεν αναγνωρίζουν την επιλογή
στη μητρότητα, μη προσλαμβάνοντας γυναίκες σε «αναπαραγωγική ηλικία»,
απολύοντας μητέρες ή εγκυμονούντα άτομα.
Η φτώχεια και η εξαθλίωση ως
απόρροια της καπιταλιστικής κρίσης, έχουν και έμφυλο πρόσημο. Οι γυναίκες έχουν
πολύ μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας και ελαστικής εργασίας, ενώ είναι κανόνας οι
άνισες αμοιβές. Ακόμα περισσότερο οι μετανάστριες και οι προσφύγισσες
καταλαμβάνουν συγκεκριμένες θέσεις στην αγορά εργασίας σε μια σύζευξη έμφυλων
και φυλετικών διακρίσεων, απαξιώνονται ως οντότητες και αποτελούν το πιο
κερδοφόρο κομμάτι της μαύρης, κακοπληρωμένης ή ακόμα και απλήρωτης,
ανασφάλιστης εργασίας. Δεν ξεχνάμε τις δύο καθαρίστριες που βρέθηκαν
καταδικασμένες και διαπομπευμένες, επειδή άλλαξαν στοιχεία από το απολυτήριο
δημοτικού, σε αντίθεση με το δικαστικό και πολιτικό χάδι στον Ν. Γεωργιάδη που
καταδικάστηκε σε 28 μήνες για «ασέλγεια» σε βάρος ανήλικου θύματος trafficking.
Δεν ξεχνάμε ότι η δικαιοσύνη τους ζέχνει ταξική μεροληψία και ωμό μισογυνισμό!
Πίσω στα σπίτια, σ’ αυτά που το
κράτος πολύ βολικά κωδικοποίησε ως «ιδιωτικό βίο», υπάρχει ένα ολόκληρο αθέατο
φάσμα εργασιών που επωμίζονται κατά βάση γυναίκες. Θηλυκές φιγούρες καθαρίζουν,
πλένουν, μαγειρεύουν, σιδερώνουν, πηγαίνουν το παιδί στο σχολείο, προσέχουν
τους ηλικιωμένους και όλους όσους έχουν ανάγκη φροντίδας (υλικής, σωματικής και
ψυχολογικής) .
Δεν είναι φροντίδα. Είναι απλήρωτη γυναικεία
εργασία. Η θηλυκοποίηση της φροντίδας είναι βασικός πυλώνας της κοινωνικής
παραγωγής, όπου τα σώματα μας γίνονται πεδίο άσκησης σχέσεων εξουσίας και
άντλησης υπεραξίας. Στο αλληλένδετο σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης
πατριαρχίας και καπιταλισμού, τα σώματα των θηλυκοτήτων δεν έχουν αξία.
Μετριούνται, όμως, σε απλήρωτες ή κακοπληρωμένες ώρες δουλειάς, σε άδικες
δικαστικές αποφάσεις, σε δελτία αστυνομικών συμβάντων, σε λίστες βίας που
μεγαλώνουν και μας γεμίζουν οργή.
Σ’ όλο τον κόσμο, από την Αμερική του Τραμπ
μέχρι τη Βραζιλία του Μπολσονάρο, από την Πολωνία μέχρι την Ουγγαρία, από την
Ινδία μέχρι την Αργεντινή, το σύστημα δε διστάζει να δείξει ξανά το πιο
αποκρουστικό του πρόσωπο. Ο φασισμός επιτίθεται στα δικαιώματα που κατακτήθηκαν
με μακροχρόνιους φεμινιστικούς και κοινωνικούς αγώνες
.
Σε όλο τον κόσμο γυναίκες, θηλυκότητες,
ΛΟΑΤΚΙΑ+ υποκείμενα αντιστέκονται και αγωνίζονται για έναν κόσμο κοινωνικής
απελευθέρωσης.
Στις 8 του Μάρτη βγαίνουμε στο δρόμο.
Ακούμε τις κραυγές των τραυματισμένων,
κακοποιημένων, βιασμένων, δολοφονημένων αδερφών μας για δικαίωση. Ακούμε τα
βιώματα, το θυμό και τις επιθυμίες μας.
Χτίζουμε το δικό μας φεμινισμό με το ΛΟΑΤΚΙΑ+
κίνημα, με τις μεταναστευτικές κοινότητες, με τον μαχητικό αντιφασισμό, με τις
οριζόντιες δικτυώσεις του εργατικού κινήματος, με τις συλλογικότητες των
ανέργων και των επισφαλώς εργαζομένων.
Η Πατριαρχία Γυναικοκτονεί
Βγαίνουμε στους δρόμους για τις ζωές μας, για
τα δικαιώματα που μας στερούν καπιταλισμός και πατριαρχία,
Για όλες τις νεκρές αδερφές μας.
Απέναντι σε όλα αυτά, είμαστε σε πόλεμο!
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ – SABBAT- JUSTICE 4 ZAK/ZACKIE –
ENΩΣΗ ΑΦΡΙΚΑΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου